“Een beeld zegt meer dan duizend woorden”
(waarschijnlijk een spreuk van Confucius)

Gedurende mijn jarenlange ervaring in het werken met kinderen, jongeren en volwassenen met een diversiteit aan problemen heb ik gemerkt hoe troostend en uitnodigend een beeld kan werken.

Door het kijken naar een schilderij kan iemand aangesproken of geraakt worden zonder dat dit bedreigend is.

Door een geschilderd of getekend beeld kan herkenning of een verlangen worden opgeroepen zonder dat daar (eerst) woorden voor nodig zijn.

Een gevoel van “thuiskomen”, zonder dat de maker van het beeld weet waar dit “thuiskomen” voor de kijker uit bestaat.

Ruimte om je eigen invulling aan het beeld te geven.

Een zwerver die zegt: “die door pijlen omgeven persoon die je hebt geschilderd ben ik”, waarna hij zijn hart deelt.

Een persoon met kanker die zegt: “ik word geraakt door de vlinders die je hebt geschilderd en voel hoop dat ook voor mij de zon weer zal gaan schijnen.”

Kunst die iets raakt in de ander.
Dat is wat mij verlangend maakt om te schilderen.
De hoop die ikzelf bij God vind wil ik graag in beelden vangen en weer doorgeven aan de mensen die ik mag ontmoeten.